English
hellgirlly guestbook (22) Sign guestbook
. ﻋﯿﺪ ﺁﻣﺪﻭﺧﻨﺪﻩﺑﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﺷﺪ/ﺑﺎ ﺳﺎﺯ ﺩﻟﻢ ﺷﺎﺩﻭﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺯﺩﻡ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺁﻫﻨﮓ/ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ،ﺭﻭﺯﭼﯿﺪﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺍﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺩ. . . . .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﻪ،ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻤﻮﻡﻣﯿﺸﻪ. . . . . .ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﯼ ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺎﮐﺘﺎﻥ. . .ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻮ ﻋﯿﺪ/ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎﺩ ﺍﻣﺮﻭﺍ. . .ﻋﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ،ﺑﯿﺎ/ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﺪﯾﻢ ﺯﺑﯿﮕﺎﻧﻪ،ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ/ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎ. . .
People are oftenunreasonable, illogical andself-centered; .Forgive them anywayIf you are kind, People may accuseyou , of selfish, ulterior motives; .BeKind anyway If you are successful,you will win some false friends andsome true enemies; Succeed anyway,people may cheat you; .Be honestand frank anyway What you spendyears building, someone coulddestroy overnight; .Build anyway Ifyou find serenity and happiness,they may be jealous; .Be happyanyway The good you do today,people will often forgettomorrow; .Do good anyway Givethe world the best you have, and itmay never be enough; Give theworld the best you've got .anywayYou see, in the final analysis. it isbetween you and God; It is neverbetween you and them .anywayﻣﺮﺩﻡ ﺍﻏﻠﺐ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮﺭﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﺍﮔﺮﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ،ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖﺑﺎﺷﯿﺪ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﮐﺎﺫﺑﯽ ﺩﻭﺭﺗﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ،ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﯽ ﺻﺎﺩﻕ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦﺣﺎﻝ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ.ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎﺷﯿﺪ،ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺮﺗﺎﻥ ﮐﻼﻩﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ.ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻃﯽ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ،ﻣﻤﮑﻦﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﻨﻨﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦﺣﺎﻝ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺍﮔﺮﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﯾﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪﺷﻤﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﮐﻨﻨﺪ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ.ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﻣﺮﻭﺯﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵﮐﻨﻨﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﻫﯿﺪ.ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦﺍﺳﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﯿﺪ.ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪﺩﺭﻧﻬﺎﯾﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ،ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﺳﺖ؛ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻧﯿﺴﺖ.
چقدر ناز غزل را کشیده ام که سراید
تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت
به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم
یواشکی من و این چشم های مانده به راهت
هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم
صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت
چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت
نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت
چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت
چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت
چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت
به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت
شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی
خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت
تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند
به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت
دعاترین دعاها همین دعای نگار است
امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت
تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت
به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم
یواشکی من و این چشم های مانده به راهت
هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم
صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت
چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت
نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت
چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت
چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت
چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت
به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت
شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی
خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت
تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند
به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت
دعاترین دعاها همین دعای نگار است
امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت
)ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻮﺍ ،ﻫﻮﺍﯼ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﻣﯽﺷﺪ.ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺳﯿﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﺟﺒﺮﯼ ﻣﯽﺷﺪ.ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﻡ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ. ﺗﺎﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪ
ﭘﯿﺮ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ،ﯾﺎﺭﺍ "ﮔﺮﺗﻮ ﺷﮑﯿﺐ ﺩﺍﺭﯼ،ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎﺭﺍ"ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻮﻥ ﻣﻦﻫﺰﺍﺭﻣﻮﻧﺲ"ﻣﻦ ﺟﺰﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭﺁﺷﮑﺎﺭﺍ"ﺭﻭﺯﯼ ﺣﮑﺎﯾﺖ،ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦﺁﯾﺪ"ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﯽﺩﻭﺍﺭﺍ؟"ﺗﺎﮐﯽ ﺧﻠﯽ ﺩﺭﯾﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺧﺎﺭﻫﺠﺮﺍﻥ؟"ﻣﺮﺩﻡ ﺯ ﺟﻮﺭﺕ،ﺁﺧﺮﻣﺮﺩﻡ،ﻧﻪﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ"ﺁﺧﺮﻣﺮﺍﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﻣﺮﺩﻩ"ﮐﺎﻭﻝ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦﺑﻼﺭﺍ"ﺑﺎﺩﺻﺒﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺭﺍﻩ،ﻭﺭﻧﻪ"ﺑﺎﻧﺎﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﺻﺒﺎﺭﺍ"ﭼﻮﻥﺍﻭﺣﺪﯼ ﺑﻨﺎﻟﺪ،ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ: ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻦﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﺯﺣﺪﮔﺬﺷﺖ ﯾﺎﺭﺍ)ﺍﻭﺣﺪﯼ ﻣﺮﺍﻏﻪ ﺍﯼ )
ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ
ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺗﺼﻨﯿﻒ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ.ﺷﻌﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ :ﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺧﻄﺎ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﻭ ﺩﻳﺪﻡﺷﻜﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺸﻜﺴﺘﻢ، ﺑُﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﻧﺒﺮﻳﺪﻡﺍﮔﺮ ﺯ ﺧﻠﻖ ﻣﻼﻣﺖ، ﻭ ﮔﺮ ﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﻣﺖﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻡ، ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻡﻛﻲ ﺍﻡ، ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺮﺷﺐﺯ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻜﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻮﻩ ﺩﻭﻳﺪﻡﻣﺮﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻏﻢ ﺁﻣﺪ، ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﮔﺰﻳﺪﻡﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻫﻢﭼﻮ ﺑﺨﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺯ ﻣﻮﻱ ﺳﭙﻴﺪﻡﺑﺠﺰ ﻭﻓﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ، ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﻧﺪﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺮﺩﻡ، ﻣﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻡﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻏﻢ ﺩﻝﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻜﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﺪﻭﺵ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺸﻴﺪﻡﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺪ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻲﭼﻮ ﮔﺮﺩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ، ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺨﺖ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ، ﺯ ﭼﻬﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻥﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺍﺷﻚ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻡﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺑﺴﺮ ﻧﺒﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺩﻡﺛﺒﺎﺕ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﺍﻱ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﻣﻴﺪﻡ؟ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺩﻭﺭﻩﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﯿﺪﻡﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺷﺪﻩﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺩﺭﺑﺎﺭ ﺷﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪﺷﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝﻣﯽ ﺩﻫﺪ.ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﻘﯿﺪﻩﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﻨﺪ .ﻭﻟﯽ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻥﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺧﻮﺩﺭﻭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ...ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﻭﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺎﻩ ﺍﺯﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ، ﺯﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻓﺮﺡ ،ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ .ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻋﺸﻖﺩﯾﺮﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ
ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽﺑﺎﺭﯾﺪ……….ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽﺯﺩ…………ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﯽ ﺍﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺐﻭ ﭘﯿﺸﺶ ﻫﯿﭻ ﺷﺐ…………..ﺍﺯﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻑ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽﻭ ﻋﺰﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﮐﺮﺩﯼ………ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼﯾﮏ ﻧﺖ ﺑﻮﺩ………ﻧﻪ ﯾﮏﭘﺮﺩﻩ…….ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﻢ ﭘﺮﺩﻩ………..ﺩﯾﮕﺮﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺣﺮﻣﺖﻧﺪﺍﺷﺖ……………ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ))ﻫﺎ((ﮐﺮﺩﻡ…………….ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﻑ….:.))ﻋﺰﯾﺰ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﺮﻭ ﺑﺮﻑ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺮﻓﺘﺘﻨﺖ(………(ﻭ ﺗﻮ………….ﺳﺎﺩﻩ ﺣﺘﯽ ﺑﯽ ﻫﯿﭻﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﻼﻣﯽﺭﻓﺘﯽ………..ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺮﺩﺍﯼﺩﯾﺸﺐ……………………ﻋﺠﺐﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩﮐﺮﺩﯼ…………
ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝﺭﻭﺯﺍﺣﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏﺭﻭﺯﺍﻋﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺮﮔﻔﺘﻤﺶ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻜﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺣﺒﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﻴﺪﺁﻧﻜﺔﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺔﺧﻨﺪﻳﺪﺧﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮﺩﺯﺩﻳﺪﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﺔﻣﻴﺪﻳﺪﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﻣﻴﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﺩﻡﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﺩﺭﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭﺩﻡﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺷﺪﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮﻗﻔﺴﻢﺷﺪﻣﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻭﻛﺴﻢ ﺷﺪﻧﻴﺎﺯﺍﺭﻡ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺗﻮ،ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕﺳﻮﻱ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﺳﻮ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﯿﮑﻨﻢﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻫﻞ ﻫﻮﺱ ﺭﺍﺍﻳﻦ ﺍﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍﺁﻭﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﮔﻮﻳﻤﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﻣﻦ ﺑﺨﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻡﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﻣﻬﺮ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻏﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﺩﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﮔﺮ ﻧﺮﺥ ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻲ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻨﺪﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﮕﻮﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺯﺑﻴﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﮕﺮﻡﻫﻢ ﺑﺠﺎﻥ ﺗﻮﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﺑﺘﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮﻡﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺴﺖﺯﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺑﺎ ﻛﺲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ؟ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ،ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ؟ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﺣﺎﻟﻢﮔﺮﻓﺘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻡﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢﺣﺎﻟﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﻭﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ* ﻣﺎﻩﻣﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ ﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻧﯿﺎﻣﻮﻥﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ، ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺮﮎ ﻣﺚ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺎ ﻓﺮﺍﻭﻭﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺪﺍﻣﯿﺸﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﺮﯾﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺩﻣﺎﺱ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩﻣﻮﻧﺪﻥ ﮔﻞ ، ﻣﺎﻝ ﺍﺷﮏ ﺷﺒﻨﻤﺎﺱ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺧﺪﺍﺭﻭ ﭼﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻮﻥ ﺑﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﮔﻼﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺐﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺩﻡ ، ﺗﻮ ﻭﻃﻨﺶﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﻣﺎﻫﺎﮐﻪ ﺗﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺐﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ، ﺷﻤﺪﻭﻧﯿﺎﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻥ ﺩﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﻦﻗﯿﻤﺘﯽ ﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ ﺗﻮﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻻ ﯾﻪﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ،ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ،ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺗﺎﺏﺑﺎﺯﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﻝ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﻼ ﻣﯿﺎﻥﻋﯿﺎﺩﺗﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻪ ﺁﺧﺮ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﻋﺒﺎﺩﺗﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎﻥﻣﺚ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺑﺎ ﺯﺧﻤﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺁﺷﻨﺎﻥ ، ﻣﺚﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺳﺖ ﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﺮﺍﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺴﭙﺎﺭﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ
* * *ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﻭ ﻓﺮﺥ ﺟﺸﻦﻧﻮﺭﻭﺯﯼﻧﺼﯿﺐ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎﺭﮔﻞ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭﺍﺭﭼﻮ ﺁﻏﻮﺵ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺑﺨﺖﮔﺸﻮﺩﻩ ﺭﺥ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥﻧﻮﯾﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺟﻬﺎﻥﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﻫﺮﯾﻤﻨﯽﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﺍ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﯽﺳﺮﺍﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﮋﺩﻩ ﯼ ﺍﯾﻤﻨﯽﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻡ ﺯﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﺎﮎﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﮎﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺳﭙﺎﺭﻧﻮﺍﯾﯽ ﻫﻢ ﺁﻫﻨﮓ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺁﺭﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎﺭﺑﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﯼ ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﭘﺎﮎﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﯿﺪﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﻗﺺ ﺑﺎﺩﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﻕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺧﻠﻮﺕ ﮔﺮﻡ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎﯼ ﻣﺴﺖﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎﺭﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯿﺨﮏ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﻡ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻓــﺘـﺎﺏﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻡﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﯽ ﺯ ﺟﺎﻡﻧﻘﻞ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖﺟﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﯽ ﺳﺖﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻧﺮﻗﺼﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﺁﻓﺘﺎﺏﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﮔﺮ ﻧﮑﻮﺑﯽ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﻔﺖ ﺭﻧﮕﺶ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺭﻧﮓ
ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﻦ ﺍﻏﺎﺯ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪﻩﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥﺷﺪﻩﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﻔﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺩﮔﺮ ﺭﺳﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯽﮐﺴﯽﺍﻏﺎﺯ ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩﻭﻗﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺪ ﺳﺤﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺗﻮﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻬﻤﺎﻥﺷﺪﻩﺷﻌﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺩﮔﺮ ﺟﺰ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱﺗﻮﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﯾﺮﺍﻥﺷﺪﻩﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻐﻀﯽ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﺣﺮﻓﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﻢ ﺩﺭﻣﺎﻥﺷﺪﻩ* * *ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﺑﯿﺎ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺍﺷﻨﺎﯼ ﺍﺳﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﺑﻬﺎﺭﯼ ﮐﻦ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻧﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡﻭ ﺍﻫﻨﮓ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪﭼﻨﺎﻥ ﺩﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼﺗﻨﻬﺎﯾﯽﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ
********ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ…………ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭﺵﻧﺪﺍﺭﺩ……..ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﻣﺎﺗﻤﮑﺪﻩ ﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩﭼﮑﺎﻭﮎ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ……………ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﺑﯽﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ…………ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍﺕ…ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪﺩﻭﺵ ﺑﮑﺸﺪ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ………..ﺩﯾﮕﺮﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦﻧﯿﺴﺖ………………ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻏﻢﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﮑﺸﻢ……….ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽﻭﻟﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﻬﯿﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖﺑﺎﺷﻢ……………ﺻﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﭘﯿﺸﮑﺶﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﯽﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺖ…………….********
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ، ﭼﻪﻋﺪﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺍﻓﻼﮎ ﻭ ﺗﻦ ﺍﺯﺧﺎﮎ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻏﺮ ﭘﺎﮎ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﯿﺨﺘﻦﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻏﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯﻣﻠﮑﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ﻣﻦﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﯼﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ﺑﻪﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺣﺎﻝ،ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭﻗﺪﻡ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﺭﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ !ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ! )
ﻏﻢ ﺟﺪﺍﻳﻲ ... ﺟﺪﺍﻳﻲ... ﺁﺧﺮﺍﻱﻓﺼﻞ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻳﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎﺑﺮﮔﻲ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﺧﻪ ﺵ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻣﻴﻮﻥ ﺑﺮﮔﺎ ﻳﻪ ﺷﺒﻲ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﮒﮔﻔﺖ:ﻛﺎﺵ ﺑﻤﻮﻧﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﺁﺧﻪ ﻣﻦﻣﻴﻮﻥ ﺑﺮﮔﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻡﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﻮ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯﻏﺼﻪ ﻣﻴﻤﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻛﺮﺩﺍﻭﻧﻮ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﮕﻴﺮﻩ ﺑﺎ ﺩﻟﻲ ﺧﺮﺩ ﻭﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﻧﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺟﺪﺍﺷﻢ ﺍﻱﺧﺪﺍ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮﮒ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻪﮔﻮﺷﻪ ﺑﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﻣﻴﺸﻨﻔﺖ ﺑﺎﺩﺍﻭﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﮔﻔﺖ:ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﻛﺪﻭﻣﻪ؟ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻋﻤﺮﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﻮﻥ ﺗﻤﻮﻣﻪ ﻳﻪ ﺩﻓﻪ ﺑﺎﺩ ﺧﻴﻠﻲﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﻓﺮﺍﻭﻭﻥﺳﻴﻠﻲ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺎ ﺑﮕﻴﺮﻩ ﺍﺯﺩﺭﺧﺖ ﺟﻮﻥ ﻭﻟﻲ ﺑﺮﮒ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﻛﻮﻫﻲﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﺭﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺎﺭﻭﻧﻢ ﻗﺼﻪ ﺭﻭﻓﻬﻤﻴﺪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻗﻢ ﻣﻲﺳﻮﺯﻭﻧﻤﺶ ﺗﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭﻱﻧﻤﻮﻧﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﻪ ﻭﻟﻲﺑﺎﺭﻭﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﺗﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻱﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪﺑﺎﺭﻭﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﻤﺮﺩ ﺑﺮﮒﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﻲ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﻮ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺩﻟﺶ ﺍﺯﺧﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ .
×××××××××ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮﻣﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎﻣﺎﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﻋﺸﻖ ﺯ ﻫﺮ ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭﭘﺎﻳﻲ ﻧﮑﻨﻴﻢ... ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻲ ﮐﺲ ﻣﺎﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﻣﻬﺮ ﺯﻫﺮ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎﺭﻱ ﻧﮑﻨﻴﻢ... ﻳﺎﺩﻣﺎﻥﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻟﻴﻠﻲ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﻲﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻬﺮﮐﺴﻲ ﭼﺎﮎ ﮐﻨﻴﻢ... ﻳﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﻲ ﻭ ﺭﻳﺎ ﺩﮔﺮﺣﺘﻲ ﻃﻠﺐ ﺁﺏ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﮑﻨﻴﻢ...
ﺷﺒﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻱ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﺎﻍ ﻗﺸﻨﮓ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﮔﻠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﺭﻭﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﺑﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺝ ﺗﻤﻨﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﮔﻔﺘﻲ: ﺩﻟﻢ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻳﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺷﺘﻲ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻨﺖ ﺣﺮﻳﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻱ ﺍﺷﻜﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻏﺮﻭﺏ ﺳﺎﻛﺖ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﺠﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﻲ؟ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﺠﺎ؟ﺗﺎ ﻛﻲ؟ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ؟ ﻭﻟﻲ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻣﻴﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻳﻚ ﻗﻠﺐ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺗﺮﻙ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺭﺳﻢ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺩﺭ ﻏﻤﻲ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻏﺮﺑﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺗﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﻛﺴﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺩﺭﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻐﻀﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﺴﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻮ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩ! ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﻭﻫﻢ ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻗﺎﺏ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻭﻓﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺁﻥ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﻭ ﺳﺮﺩﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﺼﻪ ﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺑﻐﺾ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﺍﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﭘﺮﻭﺍﻧﮕﻲ ﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺑﺎﻍ ﻗﺸﻨﮓ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻳﺖ ﺩﻋﺎ کردم
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻮﺝ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﻏﻢ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺒﺎﺭﻡ ﺑﺮ ﮐﻮﯾﺮ ﻗﻠﺐ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻮﺗﻪ ﯼ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﮑﺎﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻗﺎﺻﺪ ﺷﻬﺮﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺳﻮﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺘﺎﺯﻡ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻗﺼﺮﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﺍﯾﻨﮏ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻮﺝ ﻭ ﺁﺑﻢ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺎﺭ ﺳﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ
